Ons bezoek aan een orthodoxe kerk
Met de helft van de groep stappen we uit de bus. Gelijk worden we opgemerkt tussen de mensenmassa voor de kerkl. Ik vraag me af waarom sommige mensen buiten de poort staan. Buiten de poort kun je de kerkdienst al horen. We wachten een tijdje en lopen dan het binnenplein op. Daar wordt duidelijk dat de mannen en vrouwen gescheiden moeten zitten. De mannen zitten links van de kerk en de vrouwen met hun kinderen rechts van de kerk. Dit is een van de regels van de orhodoxe kerk.
Er blijken nog veel meer regels te zijn. Zo zijn er verschillende ‘standen’ die hun eigen plek op het terrein hebben. Je hebt de mensen die buiten de poort staan, op het binnenplein en in de kerk. De mensen die buiten de poort staan vinden dat ze het niet verdienen om het terrein te betreden of dat niet mogen. Op het binnenplein staan de mannen en vrouwen gescheiden. Het valt op dat de vrouwen allemaal een lichte hoofddoek dragen, dus doen wij dat ook. We lopen naar de vrouwenkant en gaan tussen de lokale vrouwen zitten. Er zit een meisje voor me met haar moeder die vaak achterom kijkt naar ons lacht en zwaait. Ik maak plaats er vraag of ze naast mij komt zitten. In het begin vindt ze het spannend en is ze enorm verlegen, maar na lang twijfelen komt ze naast mij zitten. Zo’n twee uur volgen we de dienst en kijken we wat er allemaal om ons heen gebeurd.
Als de kerkdienst is afgelopen zijn er veel mensen die met ons op de foto willen. Een ander meisje geeft mij een knuffel en een kus op mijn wang. Dan worden we opgehaald door een aantal jongetjes om ons mee naar de kerk te nemen. Onze mannelijke groepsgenoten hebben dat geregeld. Heel bijzonder want normaal mag je daar niet komen wanneer je niet orthodox bent. Het is een van de heiligste gedeeltes van de kerk. De kerk is een stenen gebouw met een golfplaten dak, de muren zijn kleurrijk geschilderd en voor het meest heilige gedeelte waar alleen de priester mag komen hangen schilderijen.
We doen onze schoenen uit en de meiden worden verzocht aan de rechterkant op de bankjes te zitten, de jongens zitten links. Ineens denk ik terug aan het meisje dat mij, tijdens het maken van de foto’s, knuffelde. Ik schiet even vol, omdat ik het mooi vind dat ze bij een vreemde zo enthousiast en open kan zijn. En ik weet dat wij straks weer terug gaan naar het hotel met luxe en zij hier blijft..
Terug buiten doen we onze schoenen weer aan en begeleid door kinderen lopen we naar de bus. Daar is het tijd om afscheid te nemen. Na een laatste spelletje, praatje en een knuffel stappen we de bus in. Daarbij worden we uitgezwaaid door de kinderen. Bijzonder hoe je in zo’n korte tijd een band kunt opbouwen. Lastig dat je weinig meer voor ze kunt betekenen dan het hebben van een mooie herinnering aan deze dag.
Als we terug zijn in het hotel bespreken we de ervaringen van onze groep. Ik zie dat iedereen het bezoek heftig vond. Dit komt door de enorme ongelijkheid en het afscheid nemen van de kinderen. Al met al was het was een indrukwekkende ervaring die ik nooit zal vergeten.
Bij de buddy's thuis
Rond het middaguur vertrekken we richting de school om de buddy’s op te pikken. Vandaag gaan we bij een van onze buddy´s op huisbezoek. Ik stap, samen met mijn buddy en zeven andere reisgenoten, als eerste uit de bus en loop naar haar woning. Ik tref een gedeelde tuin aan met allerlei verschillende bomen met fruit en planten met verschillende kruiden. Ik zie vooral bananenbomen en zoete-aardappelplanten. Het huis is niet al te groot, gemaakt van steen en voor Ethiopische standaarden netjes. Eenmaal binnen in de woonkamer zie ik dat het plafond en de vloer bedekt is met een soort behang. De stenen muren zijn geel geverfd. Mijn buddy woont met zes mensen thuis. Mama en papa, twee broers, een zusje en een baby van 5 maanden oud. De familie van mijn buddy groet mij waardoor ik mij direct welkom voel. Het voelt alsof ik een soort derde dochter ben. Mijn buddy begint met het voorbereiden van het traditionele koffieritueel. Ze start met het branden van de koffiebonen. Vervolgens help ik haar met fijnstampen van de gebrande koffiebonen.
Jesse, een andere leerling uit een ons gezelschap, gaat op huisbezoek in een armere buurt buiten de stad. Hier zijn de woningen primitiever en is het contrast met onze eigen huizen in Nederland groter. De huisjes zijn zorgvuldig geconstrueerd met houten palen en de muren zijn gemaakt van klei. Het dak is niet meer dan een paar aan elkaar getimmerde golfplaten, en de vloer is net als de grond buiten. De bewoners zijn gastvrij, en vinden het erg bijzonder dat er een westers gezelschap op bezoek komt. Enkele kinderen uit de buurt komen uit nieuwsgierigheid even kijken hoe het er aan toe gaat.
Terwijl ik, Mare, druk bezig ben met het fijnstampen van de koffiebonen, biedt mijn buddy aan om de overige kamers van de woning te bekijken. Ik vraag naar haar slaapkamer, maar deze heeft ze niet. Mijn buddy slaapt met haar twee broers en zusje op de grond in de woonkamer. Ze neemt mij mee naar ‘the kitchen’. Nouja, ik vind het lastig om het een keuken te noemen. Ik zie een kleine kamer met wat pannen en een piepklein elektrisch oventje.
De woning van Jesse’s buddy heeft één kamer. Er is geen verlichting aanwezig. Stukken piepschuim worden gebruikt als matras en er slapen vijf mensen in de een ruimte van zo’n acht vierkante meter. Buiten staat onder een afdakje wat kookgerei en op een klein houtvuurtje wordt het eten verwarmd.
Bij mij is de tafel in de woonkamer al gedekt. Er worden allerlei pannen en schalen met eten opgediend, en binnen de kortste keren staat alles klaar voor een lekkere lunch. We eten een typisch Ethiopisch maaltijd: injera met daarbij gerechtjes van vlees, groenten en kaas. Ikzelf en mijn reisgenoten eten als eerste. Als ik verzadigd ben krijgt mijn buddy en haar familie pas te eten. Na de lunch beginnen we aan het koffieritueel. Er wordt vers gras op de grond gegooid en een soort wierook wordt aangestoken. De gastvrouw trekt speciaal voor de koffieceremonie andere kleding aan. Mijn buddy zet een bak met popcorn op tafel en schenkt de koffie in kleine kopjes. Ze overhandigd mij en mijn reisgenoten een kopje met koffie.
Toen ik terugkwam in het hotel wisselde ik mijn ervaringen uit met Jesse. We kwamen er achter dat onze indrukken van het huisbezoek anders waren. Ook in Ethiopië blijken er dus grote verschillen te zijn. Dit maakt ons beeld van het land weer iets breder. Benieuwd wat we de komende dagen nog meer gaan ontdekken.
Geschreven door Sanne, Mare en Jesse
Reacties (12)